Durdu artık gacırdayan çivileri düzenin. Herşey en sabit ve yamuk haliyle kırık bir iskele gibi suyun üstünde duruyor. Hem daha fazla batmayacağından hem de daha fazla ağırlık taşıyamayacağından eminim, her şekliyle...
Sapıttı artık duramayan fırıldakları deliliğin. Hem delirmek hem de sakin kamak arasında bir yerdeyim. Bir fren ki, tutarken seni kulaklarından asarcasına; bir hayal ki susmuyor her seferinde derken "git ileri"...
Buz gibi demir boynumda, köşeleri batıyor inançsızlığın; hem sivri hem soğuk... Korkardım eskiden olsa, güneşe bakıp kör olan bir tavşan gibi. Korkardım eskiden olsa, adalet tutkusundan... Duyuyorum iliklerimde ki artık adalet; ondan beklenenin yükünü kaldıramayacağı için, adil olamayandır.
Bir anahtar durmaksızın boşa dönüyor kafamın içindeki kilitlerin en sonuncusunda. Ah o kırık dişliyi bir atlatsam..
"Evrenden çözülme bayramları" bunlar, demişti Fritz. Greklerden beri... Dön ulan illet, ben gök taşı olmaya hazırlanıyorum...
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder