Şehr-i Pantomimyum

Akşamın 10unda gülebileceğimi ya da kahkaha atabileceğimi biliyordum.
Ama gülümsemek hiç aklıma gelmemişti.
Kapıları kapatırken gülümsemek kadar sevdiğim başka hiç bir şey olmadığını gösterebilirsin bana.
Tekrar tekrar...
Çünkü tekrar açılacağını bilirsin.
Ve evet, hatırlıyorum "bana gelme diyebilirsin"
Küf kokuları arasında sevişme hayali kurmak gibi, yeniden hayata dönüşüm.
Aseksüel bir dinazora sevişmeyi öğretmek gibi...
Ya da var olanı hatırlatmak...
Nasıl doğduğunu ve seni büyütenin ne olduğunu hatırlatabilirsen, sevişmenin ne olduğunu da öğretebilirsin.
Basit bir denklem, iki hesap ve bir kuraldan ibaret.
Sadece kuralı farkına varmadan özümsemek gerek.
Beni gülümseten lanet olası her şeye seratonin salgılayabilirim.
Duygu durumu bozukluğu sandığım hareketlerimi bir anda değişen bir açı ile anlamamı sağlayabilirsin.
Bunlar bana yüzün yarısına vuran kırmızı rengi hatırlatabilir ve tüm yarım kalan - ya da sonu istemsizce kısık çıkan - cümlelerimi tamamlatabilir ve ya unutturabilir.
Ama kesinlikle ikisinden biri..
Ve değil, ve ya!
Aradığını bulmanın sırrı hiçbirşey aramamakta olabileceği gibi ilk bulduğuna tutunmakta da olabilir.
Şanslıyım çünkü uzunca bir süre ilk yöntemi kullandım ve bana ilk bulduğum sonuç, ikinci yöntemin nedeni olarak birdenbire geri döndü.
Şimdi mutlu olmanın sırrı "bulduğunu kaybetmemek" yerine "bulunca tutunmamak" olabilir.
Sırrı ne olursa olsun da düşünmedikçe mutluluk verebilir.
Kafanı karıştırmaya bayılıyorum.
Kafamı karıştırmana da....
Tesadüflerine ve film sahnelerine tapıyorum.
Çünkü sadece çok basitler.
Öğretilerin gibi, ilerde öğretirken mutlu edeceğin öğretilerin gibi, basit olduğuna inandığın sürece öğrenebileceğin ilkesine inanarak; tüm evreni öğreniyorum.

Sınırsız, bütün, kenetlenmiş tesadüflerin dünyasına hoşgeldiniz.
Uyuşturucudan uzaklaştıracak kadar uyuşturucu ve uyarıcı olan bu evren, ikinci kapıyı bulmayı başarırsanız sizi terk edecektir.
Bu evrenin sırrı çıkışını ya da daha iyisini aramamaktır.
Çıkışı olmayan sırlarla dolu bu şehre hoşgeldiniz...